(w celu efektu
trójwymiarowego musisz zaopatrzyć się w odpowiednie okulary)
Wenecja
i jej piękno, to przede wszystkim niezwykle położenie miedzy lazurem
nieba i morza, na archipelagu ponad stu wysepek, wśród cichych wód
laguny, które odbijają wytworna architekturę pałaców, kościołów i
klasztorów. To właśnie jej romantyczny pejzaż, charakterystyczne
morskie oświetlenie obiektów, refleksy wody i słońca były inspiracja
wielkich weneckich malarzy kolorystów. Niewielka obszarem wyspa
posiada bogata historie. Jej twórcami byli wybitni dożowie i
kondotierzy: Piętro Orseolo, Enrico Dandolo, Francesco Morosini,
Vittore Pisani, Bartolomeo Colleoni a także dzielni kupcy-żeglarze
oraz podróżnicy i odkrywcy jak Marco Polo i Alvise da Mosto.
Tysiącletnia republika dożów, ongiś potęga morska, handlowa i
terytorialna na wybrzeżach Adriatyku i wschodniej części Morza
Śródziemnego, w latach rozkwitu była partnerem wielkich mocarstw
europejskich. Jej bogactwa oraz mecenat państwa i patrycjatu nad
sztukami pięknymi sprzyjały swobodnemu rozwojowi malarstwa, rzeźby,
architektury, teatru i muzyki. W tych warunkach rozwijały się
wielkie indywidualności szkoły weneckiej, jak Giambełtino,
Giorgione, Tycjan, Tintoretio, Veronese, których twórczość wywarła
olbrzymi wpływ na malarstwo Włoch i Europy. Królowie i książęta
zabiegali o portrety u Tycjana, a najzdolniejszym uczniem Tintoretta
był sławny El Greco. Również rzeźba i architektura wenecka wydały
wspaniałych mistrzów. Wystarczy wymienić nazwiska Dalie Masegne,
Sansovina, Lombarda, Palladia, Longheny, Vittorii i Canovy.
Jednocześnie rozwijała się muzyka, a szczególnie opera, której formy
ukształtował Claudio Monteverdi, kapelmistrz Bazyliki Św. Marka. W
XVII w. na malej wyspie istniało aż 16 teatrów operowych, co nie
miało odpowiednika w żadnym innym mieście europejskim i było dowodem
wielkiego umiłowania muzyki i śpiewu przez Wenecjan. Subtelne
poczucie piękna, a jednocześnie zamiłowanie do wystawności i
przepychu wykształciły oryginalne formy architektury weneckiej,
szczególnie w okresie gotyku, zadziwiającej lekkością arkad, loggii,
kolumn i ażurów nie tylko Pałacu Dożów i Ca' d'Oro, ale wielu
wspaniałych rezydencji patrycjuszowskich nad Kanałem Grande.